Կյանքը պատերազմից հետո

Բենիամին Պողոսյանը 44-օրյա պատերազմից հետո

44-օրյա պատերազմի մասնակից Բենիամին Պողոսյանը ծննդով գյումրեցի է։ Ավարտել է Երևանի գեղարվեստի պետական ակադեմիան։ 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին ՊԲ-ի Մատաղիսի զորամասում էր: Ամիսներ առաջ իրենց զգուշացրել էին վերահաս պատերազմի մասին: Հոգեբանորեն պատրաստ էին: Հոկտեմբերի 2-ին Թալիշում ԱԹՍ-ի հարվածից բեկորային ծանր վիրավորվեց ոտքերի հատվածում: Դեռ չէր հասցրել հասկանալ իր վիճակի լրջությունը, երբ երկրորդ անգամ վիրավորվեց կասետային զենքի հարվածից։ Հետո էր իմացել, որ 12 ընկերները զոհվել են և միայն ինքն է կենդանի մնացել: 13 վիրահատություն է տարել Բենիամինը, երկար վերականգնողական բուժում ստացել Զինվորի տանը։ Իսկ կնոջ հետ ծանոթացել է Այրվածքաբանական կենտրոնում։ Կամավոր հիմունքներով հիվանադանոցում վիրավոր զինվորներին օգնող Լուսինեն նոր կյանք է պարգևել նրան։

Արթուր Հովհաննիսյանին բաժին հասած փորձությունները

44 օրյա պատերազմի մասնակից Արթուր Հովհաննիսյանը ռազմադաշտում կորցրել է ոտքը: Նա համոզված է, որ ոչ մի հանդիպում պատահական չի լինում: Չնայած երիտասարդ տարիքին, մեծ ու դժվար փորձություններ է հաղթահարել, այսօր արդեն ընտանիք ունի, աշխատանք:

Իշխան Ասլանյանը 44-օրյա պատերազմից հետո

44-օրյա պատերազմի մասնակից Իշխան Ասլանյանը հետախույզ է և մարզիկ: Ծանր վիրավորումից ապաքինվելուց հետո իր երկու մասնագիտությունների մասին անցյալով է խոսում: Ծառայության մեջ միշտ գիտակցել է, որ իր կյանքը մազից է կախված: Չի մտածել, թե ոտք կամ ձեռք կկորցնի: Միայն մտածել է եղբոր մասին, եւ 90-ականների պատերազմի ազատամարտիկ հոր առջեւ բաց ճակատով ներկայանա։

Երկու ձեռքից զրկված զինվորականը օգնում է զինհաշմանդամներին

Վարազդատ Սանեյանը մինչեւ 44-օրյա պատերազմը եղբոր հետ պայմանագրով ծառայել են խաղաղապահ ուժերում և պատերազմը սկսվելուն պես մեկնել են ճակատ: Նրանք ծանր վիրավորվել են նույն օրը՝ նոյեմբերի 2-ին: Վարազդատը զրկված է երկու ձեռքերից: Նա հիմնել և ղեկավարում է «Հայրենիքի Պաշտպանության Ինքնազոհ հերոսներ» բարեգործական ՀԿ-ն, որը զբաղվում է զինվորական հաշմանդամների և նրանց ընտանիքների հոգսը թեթևացնելով։

Լևոն Գևորգյանը 44-օրյա պատերազմից հետո

Քարվաճառում 44-օրյա պատերազմում վիրավորված փոխգնդապետ Լեւոն Գեւորգյանը բժիշկների երկարատեւ ու տքնաջան պայքարից հետո սկսել է քայլել։ Ամենասկզբում բժիշկները նույնիսկ քննարկել են նրա երկու ոտքը ամպուտացնելու հարցը։ Հիմա Լեւոնը լիարժեք վերադարձել է կյանք։ Նա հայկական բանակում է 17 տարեկանից։ Քառօրյա պատերազմից հետո թոշակի էր անցել: 44-օրյա պատերազմի առաջին օրերից Աշտարակի մարտական ջոկատով մեկնել է Քարվաճառ, որտեղ մանրամասն ճանաչում էր ամեն թուփ ու ծառ: Մարտական ջոկատը այդ ընթացքում 3 զոհ է տվել ու 4 վիրավոր է տվել՝ հինգերորդը Լեւոնն է եղել։

Մհեր Լալազարյանը 44-օրյա պատերազմից հետո

44-օրյա պատերազմում վիրավորված Մհեր Լալազարյանը բուժման ընթացքում սովորել է ծրագրավորում եւ ստացել է դրամաշնորհ, որով պատրաստվում է Վանաձորում բացել համակարգչային խանութ։ Նա մինչեւ 44-օրյա պատերազմը մասնակցել է Քառօրյա պատերազմին և հունիսյան մարտերին։ Բանակի սպան համարում է, որ պատերազմին մասնակցելն իր դեպքում գիտակցված ընտրություն է։

Տիգրան Իզրյանը 44-օրյա պատերազմից հետո

44 օրյա պատերազմի մասնակից Տիգրան Իզրյանը ավարտել է ԵՊՀ աշխարհագրության ֆակուլտետը: Պատերազմում դիմածնոտային հատվածում վիրավորվելուց, զինակից ընկերներին կորցնելուց հետո Տիգրանի կյանքը գլխիվայր փոխվել է։ Եզդի Տիգրանի համար Հայաստանը հայրենիք է և նա իր պարտքն է համարում ապրել ու շենացնել իր տունն ու Հայաստանը։ Պատերազմը շատ բան է փոխել նրա կյանքում, և իր խոսքով՝ էլ ավելի լավատեսությամբ ու համառությամբ է լցրել այն:

Կարո Համբարձումյանը 44-օրյա պատերազմից հետո

Անհաղթահարելի դժվարություններ չկան

Եթե չլիներ պատերազմը մեխանիզատոր Կարո Համբարձումյանի կյանքը բոլորովին այլ հունով կընթանար: Նա տարվա մեծ մասն անցկացնում էր Ռուսաստանում՝ արտագնա աշխատանքի մեջ: Նա Հայաստան է վերադարձել քառօրյա, ապա՝ 44-օրյա պատերազմին և Տիգրան Մեծ ջոկատով մեկնել է Արցախ: Հոկտեմբերի 3-ին Կարո Համբարձումյանը Մադաղիսում վիրավորվում է։ Նա հիմա պատրաստվում է բարդ վիրահատության և հույս ունի, որ արդյունքում ոտքը կվերականգնվի։ Կարո Համբարձումյանը համարում է, որ կյանքում չկան անհաղթահարելի դժվարություններ և առհասարակ՝ չկա կյանք առանց դժվարությունների։
 

Գագիկ Միրզոյանը 44-օրյա պատերազմից հետո

Աստծու տված կյանքը չի կարելի վատնել

44-օրյա պատերազմում վիրավորված Գագիկ Միրզոյանը մանրամասնորեն հիշում է 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ից մինչ իր վիրավորվելու օրը ռազմադաշտում տեղի ունեցած իրադարձությունները: Պատերազմից քաղած գլխավոր դասը՝ աստվածատուր կյանքը չվատնելն է, և նվիրումով ու սիրով ապրելը։ Երկարատև լուռ և ինքնամփոփ ապրելուց հետո հասկացել է, որ կենդանի է մնացել, որովհետև կարևոր անելիքներ ունի:
 

Հարություն Մկրտչյանը 44-օրյա պատերազմից հետո

Պատերազմով անցած պայմանագրային զինծառայողը առաքելություն ունի
Շիրակի մարզի  Մեղրաշատ գյուղի բնակիչ Հարություն Մկրտչյանը 44-օրյա պատերազմին կորցրել է ոտքը, առողջությունն ու մանկության ընկերոջը։ Հարությունը մեկը մյուսի հետեւից վիրահատություններ է տանում, սակայն հույս ունի, որ ամեն ինչ լավ է լինելու՝ Աստված կպահպանի իրեն, որովհետեւ դեռեւս անելիքներ ունի։